Ostróg (ukr. Острог - Ostrog) jest położony w obwodzie rówieńskim, nad rzeką Horyń przy jej ujściu do Wilii. Należy on do najstarszych grodów Wołynia, a pierwsza wzmianka o nim pochodzi z r. 1100. W szczególności Nestor w swojej kronice wspomina o Ostrogu jako o mieście z zamkiem, który należał do wnuka Jarosława, ks. Dawida Igorowicza razem z zamkami w Dubnie, Zasławiu, Czartorysku i Drohobużu. W wieku XIII w czasie najazdów tatarskich został Ostróg zniszczony jak wszystkie inne grody wołyńskie, a zaczął się podnosić dopiero w początkach XIV wieku za rządów litewskich. Z nadania ks. Lubarta Giedyminowicza przechodzi Ostróg na ród ks. Ostrogskich, a odtąd losy miasta wiążą się ściśle z dziejami tej rodziny. Ostróg był ich własnością do roku 1626. Ostatni z rodu, ks. Janusz, w swoim czasie był najbogatszym magnatem Wołynia i całej Polski, utworzył w początkach XVII wieku ordynację Ostrogską, która była największa w Rzeczpospolitej. Składała się z 24 miast i zamków, oraz 392 wsi.
Na przełomie XVI i XVII wieku gród był ważnym ośrodkiem kulturalnym – powstała wówczas Akademia Ostrogska, która działa do dzisiaj jako uniwersytet państwowy. W swej bogatej historii miasto było własnością prywatną; należało między innymi do Ostrogskich, Zasławskich, Wiśniowieckich, Sanguszków, Jabłonowskich.
W późniejszym okresie miasto rozwijało się głównie dzięki kolejnym właścicielom, z których każdy chciał pozostawić po sobie trwały ślad: ks. Daniło odbudował zamek, ks. Fiedor fundował kościół, ks. Wasyl Piękny ufortyfikował zamek, wzniósł cerkiew zamkową i ratusz, a wreszcie Konstanty II uczynił z Ostroga wybitne ognisko oświaty, zakładając tu szkoły i drukarnię. Do wybuchu II wojny światowej Ostróg należał do Polski.