Informacje Ogólne - Bonum Publicum
Żyjemy w czasach stopniowego integrowania się państw europejskich, którym towarzyszą określone dylematy, zagrożenia i nadzieje. Stajemy wobec problemu, jakie wartości wnieść do uniwersalnej kultury europejskiej, a jakie chronić w ramach własnej tradycji narodowej. Z tych przyczyn na nowo winniśmy odczytywać przesłanie Aleksandra Patkowskiego.
Celem Nagrody Bonum Publicum - Nagrody Miasta Sandomierza im. Aleksandra Patkowskiego jest zachęta do kontynuowania działań wzorowanych na dorobku i osiągnięciach Aleksandra Patkowskiego, wyzwalanie aktywnego stosunku wobec własnego środowiska, rozwijanie badań z zakresu przeszłości i kultury regionu, utrwalanie odrębności lokalnych, oraz popularyzacja tzw. małych ojczyzn.
Nagrodę przyznaje się osobom prywatnym bądź stowarzyszeniom za znaczące osiągnięcia na rzecz społeczności lokalnej. Nagroda przyznawana w każdym roku. Prawo do zgłaszania kandydatów do Nagrody mają instytucje, stowarzyszenia i osoby prywatne.
Fundatorem Nagrody jest Miasto Sandomierz, natomiast organizatorem - Muzeum Okręgowe w Sandomierzu.
Aleksander Kazimierz Patkowski (1890 - 1942)
Twórca regionalizmu, jego teorii i praktyki społecznej. Redaktor wielu czasopism i wydawnictw. Społecznik na miarę swoich niezwykłych czasów. Urodził się 4 marca 1890 roku w Ożarowie na Ziemi Sandomierskiej. Dzieciństwo i młodość spędził w Sandomierzu. Wzrastał w rodzinie o tradycjach inteligencko - ziemiańskich zdominowanych nurtem świadomego patriotyzmu. W Sandomierzu ukończył progimnazjum rosyjskie, ale maturę zdobył w cenionym, prywatnym gimnazjum polskim Pawła Chrzanowskiego w Warszawie. Na dwóch znakomitych uniwersytetach; lwowskim i krakowskim studiował klasykę, anglistykę i polonistykę. Po uzyskaniu dyplomu wrócił do rodzinnego Sandomierza i z miejsca przystąpił do organizowania gimnazjum polskiego. Uczył w nim do 1923 roku zyskując opinię wybitnego nauczyciela i wychowawcy. W 1923 roku Aleksander Patkowski wraz ze swoją żoną Zofią przeniósł się do Warszawy, do pracy w Towarzystwie Urządzeń Szkolnych i Laboratoryjnych „Urania". W 1928 roku podjął pracę w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Równocześnie kierował biblioteką tego ministerstwa. Podczas wojny uczył na tajnych kompletach, wiele pisał. 12 stycznia 1941 roku został aresztowany przez gestapo i uwięziony na Pawiaku. Zginął 22 marca 1942 roku w Oświęcimiu.